Astăzi, 29 iulie 2015 Mikis Theodorakis – care a compus și va mai compune o muzică fermecătoare – divină – împlinește 90 de ani.

Îl omagiem traducând două poeme pe care le-a scris în tinerețe.

Γέμισ’ η καρδιά μου από λαχτάρα

Γέμισ’ η καρδιά μου από λαχτάρα

έλα πριχού βασιλέψει τ’ άστρο κι έρθ’ η Νύχτα.

Θέλω να ρουφήξω απ’ τα μάτια σου την ψυχή σου,

θέλω να ρουφήξω απ’ τα χείλια σου τα σωθικά σου!

Θα σε τυλίξω και θα σε πνίξω!

Είμαι του Έρωτα ο εκλεκτός!

Τάχα δεν είμαστε πιο πάνω απ’ όλα χώμα και λάσπη;

Στη Σάρκα πάνω δε θα πατήσεις να δεις τον Ουρανό;

Σ’ αγκαλιάζω κι αδράχνω την ίδια τη Θεότη!

Στο ηδονικό σου το κορμί διαβάζω την αιτία και το Σκοπό!

Τα σωθικά μου αφρίζουν για ηδονή και για μανία.

Νοιώθω ν’ ανάβουν μέσα μου φωτιά. Αντάρες

και μανίες ραπίζουν την ψυχή μου. Σίφουνας

με πλημμυράει του Δημιουργού σπασμού η τρικυμία…

Έλα πριχού βασιλέψει τ’ άστρο κι έρθει η Νύχτα.

Θέλω να ρουφήξω απ’ τα μάτια σου την ψυχή σου,

θέλω να ρουφήξω απ’ τα χείλια σου τα σωθικά σου!

Θα σε τυλίξω και θα σε πνίξω!

Είμαι του Έρωτα ο εκλεκτός!/Τρίπολη,  1942

Inima mea s-a umplut de dor

Inima mea s-a umplut de dor

Vino înainte de apusul soarelui și de venirea Nopții.

Sufletul vreau să ți-l sorb din ochi,

Vreau să-ți sorb de pe buze măruntaiele !

Mă voi înfășura în jurul tău și te voi sufoca !

Sunt alesul Iubirii !

Nu suntem, oare, mai înainte de toate, țărână și noroi ?

N-o să calci peste Trupul de carne ca să vezi Cerul ?

Te îmbrățișez și mâinile mele apucă Dumnezeirea !

În trupul tău desfătător citesc cauza și Scopul !

Viscerele-mi spumegă de plăcere și de nebunie.

Simt cum aprind în mine un foc. Furtuni

Și patimi îmi lovesc sufletul. Ca o tornadă

Mă potopește zvâcnirea dezlănțuită a Creatorului…

Inima mea s-a umplut de dor

Vino înainte de apusul soarelui și de venirea Nopții.

Sufletul vreau să ți-l sorb din ochi,

Vreau să-ți sorb de pe buze măruntaiele !

Mă voi înfășura în jurul tău și te voi sufoca !

Sunt alesul Iubirii !/Tripoli (Arcadia, Grecia),  1942

 

Ερωτικό τραγούδι  

Όλη η Σκέψη μου είναι έν’ ανθισμένο κλωνάρι αμυγδαλιάς

κρεμασμένο στο παράθυρό σου.

Η φωνή μου σου μιλά με χίλια χρώματα και με χίλιες

μυστικές ανταύγειες, κι όμως εσύ μένεις βυθισμένη

το όνειρο της ζωής σου που ιλαρύνεται

από μια φλόγα ευδαιμονίας.

(Κοίταξε τα φεγγάρια που λιώνουνε μες στα δάκρυα

κοίταξε τα δάκρυα που φλογίζουνε σαν αστέρια

κοίταξε τ’ αστέρια που μοιάζουν με τις αμέτρητες

ελπίδες των καρδιών που η άρνηση της

ζωής τους αποκάλυψε το πεπρωμένο!)

Και μην ξυπνήσεις! Δε θα ‘χεις εδώ να γνωρίσεις

τίποτα πιότερο απ’ ό,τι ήδη γνωρίζεις, αφού κι ο

πόνος ακόμα που σημαδεύει μ’ ένα άστρο

το σκεφτικό μέτωπο της ζωής, αρνήθηκε

τον εαυτό του και γίνηκε ως κι αυτός απόψε

χαρά ! / 1946

Cântec de dragoste  

Tot ce gândesc e-o ramură înflorită de migdal

Atârnând la fereastra ta.

Vocea mea îți vorbește în mii de culori și în mii de

tainice reverberații, și totuși tu ești adâncită în

visul vieții tale care râde,

stârnit de o flacără de fericire.

(Privește lunile care se topesc în lacrimi,

Privește lacrimile care scapără ca stelele.

Privește stelele care seamănă cu nesfârșite

Speranțe ale inimilor cărora lepădarea de viață le-a descoperit soarta !)

Și, nu te deștepta ! Nu vei cunoaște aici

Nimic mai mult decât cunoști deja, de vreme ce

Durerea, care încă mai însemnează cu o stea

Fruntea gânditoare a vieții, s-a lepădat

de sine și a devenit până și ea, în seara aceasta,

Bucurie ! /1946