Circulă pe siturile grecești un poem sub numele lui Odisseas Elitis: Primăvara, dacă n-o găseşti, ţi-o faci, Sună bine, de aceea ne-am gândit să vi-l împărtășim:

Primăvara, dacă n-o găseşti, ţi-o faci

Da, ţi-o faci.
De fiecare dată, de la început.
Mereu mai vie.
Mereu mai mustind de seve.

Da, ţi-o faci.
Cu acele culori care înseamnă armonie.
Şi cu acele cuvinte care arată începutul.

Da, ţi-o faci.
Cu acea lumină pe care ţi-o poate da (doar) Raiul.
Şi cu acele flori care miros a viaţă.

Da, ţi-o faci.
Cu acel parfum al nemuritoarei, Speranţei.
Şi cu acea credinţă care te va face să nu te temi.

Da, ţi-o faci, aşadar.
Cu materii neprihănite pentru sufletul tău.
Şi cu momente simple ce dăruiesc bucurii eterne

Și  cu oameni simpli și dintr-o bucată.

Care te aud în tăcere.
Şi care n-au nevoie de cuvinte pentru explicaţii.

Da, ţi-o faci.
Cu acele visuri ce te vor umple de promisiuni.
Şi cu acele surâsuri care-ţi vor arăta că trebuie să trăieşti.

Pentru că, de nu porţi în tine Primăvara, trebuie să-nveţi s-o construieşti.
De la întunericul cel mai rău la cea mai strălucitoare lumină.

N-o lăsa niciodată să plece.
Pentru că, cu cât intră mai mult şi cu cât e mai puternică, cu atât mai uşor alungă iernile din inima ta.

S-o iubeşti, Primăvara.
Nu doar pentru hainele frumoase şi vaporoase pe care le porţi.
Şi nici pentru prea-albastrele ceruri pe care ţi le dăruieşte.
Ci pentru Renaşterea pe care te face s-o trăieşti.

Pentru briza aceea dulce care-ţi răcoreşte sufletul.
Şi pentru soarele acela care-ţi dăruieşte căldură.

Să-i dai gust, aşadar.
Ca acel gust greu şi dulce, pe care numai Eros îl poate da.

Şi nu te necăji dacă va fi s-o pierzi, aşa, dintr-o dată, sau, pur şi simplu, dacă nu mai vine la tine.

Pentru că, Primăvara, dacă n-o găseşti, ţi-o faci.

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, την φτιάχνεις

Ναι την φτιάχνεις.
Κάθε φορά από την αρχή.
Όλο και πιο ζωντανή.
Όλο και πιο ποτισμένη.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία.
Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο.
Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης, Ελπίδας.
Και με εκείνη την Πίστη που θα σε κάνει να μην φοβηθείς.

Ναι την φτιάχνεις λοιπόν.
Με υλικά αγνά για την ψυχή σου.
Και με στιγμές απλές που χαρίζουν αιώνιες χαρές

Και με ανθρώπους λιτούς και ευθείς.

Που σε ακούν στην σιωπή.
Και δεν έχουν ανάγκη τα λόγια για εξηγήσεις.

Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα όνειρα που θα σε γεμίσουν υποσχέσεις.
Και με εκείνα τα χαμόγελα που θα σου δείξουν πως πρέπει να ζεις.

Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου, πρέπει να μάθεις να την χτίζεις.
Από το χειρότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως.

Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει.
Διότι, όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή, τόσο πιο εύκολα διώχνει τους χειμώνες από την καρδιά σου.

Να την αγαπάς την Άνοιξη.
Όχι μόνο για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς.
Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει.
Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.

Εκείνον τον γλυκό αέρα που δροσίζει την ψυχή σου.
Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά.

Να της δίνεις γεύση λοιπόν.
Σαν εκείνη την βαριά και γλυκιά, που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει.

Και μην στεναχωριέσαι αν ξαφνικά χαθεί ή απλά δεν σου έρθει.

Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.

AUTOR ȘI TRADUCĂTOR:  ZENAIDA ANAMARIA  LUCA-HAC

Autorizăm reproducerea totală sau parțială a acestui material cu condiția menționării suresei: http://www.ghemulariadnei.wordpress.com și traducătorului: ZENAIDA  ANAMARIA  LUCA-HAC… precum și păstrării formei originale/nealterării prin asociere cu alte materiale străine, nesemnate sau publicate sub semnătura traducătorului, în cadrul aceluiași articol.